Derdimi Kime Anlatayım

 

Derdimi Kime Anlatayım

Hayat, bazen öyle bir girdap gibi sarıyor ki insanı, ne yöne gideceğini, kime tutunacağını şaşırıyor. Sanki her adımda yeni bir engelle karşılaşıyor, her umut ışığı bir anda sönüveriyor. İşte ben de tam olarak böyle bir dönemden geçiyorum. Sürekli sorunlar, içinden çıkamadığım sıkıntılar... Sanki bir türlü düzlüğe çıkamıyorum.

Etrafıma bakıyorum, insanlar mutlu, huzurlu gibi. Onların hayatında da sorunlar vardır elbet, ama benimki kadar içinden çıkılmaz mı? Bu düşünce, içimi kemiren bir kurt gibi büyüyor. Kendimi yalnız, çaresiz hissediyorum. Sanki kimse beni anlamıyor, kimse benimle gerçekten ilgilenmiyor.

İnsanlarla konuşuyorum, dertlerimi anlatıyorum. Ama nafile... Ya beni anlamıyorlar ya da dinler gibi yapıp geçiştiriyorlar. Sanki bir duvar var aramızda, ne kadar çabalasam da aşamıyorum. Bu durum, beni daha da yalnızlaştırıyor, daha da umutsuzluğa sürüklüyor.

İçimde bir boşluk, derin bir hüzün var. Sanki ruhumun bir parçası eksik. Yaratıcı ile arama bir mesafe girdiğini hissediyorum. Eskiden O'na sığınır, O'ndan yardım dilerdim. Şimdi ise sanki dualarım gökyüzünde kayboluyor, O'na ulaşmıyor gibi.

Yusuf Suresi'nin 86. ayeti geliyor aklıma: "Ben üzüntümü ve tasamı sadece Allah'a arz ederim. Allah katından, sizin bilmediklerinizi bilirim." Hz. Yakup'un bu sözleri, içimde bir umut ışığı yakıyor. Belki de derdimi sadece O'na açmalıyım. Belki de insanlar beni anlamıyor, ama O beni her zaman anlıyor.

Bakara Suresi'nin 186. ayeti de beni teselli ediyor: "Kullarım sana beni sorduğunda, de ki: Ben çok yakınım. Bana dua ettiğinde, dua edenin duasına cevap veririm. O halde onlar da benim davetime uysunlar ve bana iman etsinler ki doğru yolu bulsunlar." Allah'ın bana bu kadar yakın olduğunu bilmek, içimi ferahlatıyor. Belki de O, bana yardım etmek için bir yol gösterecek.

Bu düşüncelerle, içimde bir umut filizleniyor. Belki de bu sıkıntılar, beni O'na daha da yaklaştırmak için bir vesiledir. Belki de O, beni sınayarak güçlendiriyor, sabrımı ölçüyor.

Artık biliyorum ki yalnız değilim. Allah her zaman benimle. O'na sığınacak, O'ndan yardım dileyeceğim. Belki de bu sıkıntılar geçecek, yerini huzur ve mutluluğa bırakacak. Belki de bu karanlık tünelin sonunda bir ışık var.

Bu süreçte, kendime de dikkat etmem gerektiğini anlıyorum. Ruhumu beslemeliyim, kalbimi dinlendirmeliyim. Belki de biraz yalnız kalmak, kendimle baş başa kalmak iyi gelecek. Belki de bu süreçte, kendimi daha iyi tanıyacağım, daha güçlü bir birey olacağım.

İçimde bir umut var, bir inanç... Allah'ın bana yardım edeceğine, beni bu sıkıntılardan kurtaracağına inanıyorum. Belki de bu, bir imtihan, bir sınav... Ve ben bu sınavı başarıyla geçeceğim.

Görseller: pexels.com.tr