Uçak, Babama Selam Söyle

Uçak Babama Selam Söyle

İlkokul çağlarındayım, okula giderken evden çantama beslenme koyuyorlar. Köy yerinde genelde yufka ekmek yeriz. Çarşı ekmeğine ise somun ekmek deriz. Somun ekmeği her adam yiyemez; ekonomik durumu iyi olan insanlar yer. Köy yerinde somun ekmek bayağı bayağı lükstür.

Okulda beslenme yapıyoruz, arkadaşlardan birisi somun ekmek getirmiş; gözlerimin önünde yiyor. Benim ise canım öyle somun ekmek çekti ki, anlatamam. Arkadaşımın sıra üzerine döktüğü ekmek kırıntılarını ona hissettirmeden topladım ve yedim.

Ancak bu durum beni çok üzdü. İlk fırsatta babamdan para alıp somun ekmek almak istiyorum fakat babam uzun yol şoförü olduğu için evimizde değil. O zamanlar çocuklar arasında şöyle bir inanış var: Babasından ayrı olan çocuklar havada uçak görür ve o uçağa avazının çıktığı kadar ‘’Uçak babama selam söyle.’’ Diye bağırırsa babaları gelirmiş.

Somun ekmek hasreti ile yanarken gökyüzünde bir uçak gördüm ve avazım çıktığı kadar bağırdım. ‘’Uçak babama selam söyle.’’ Bahsettiğim inanış doğru mudur? Yoksa Allah içten yakaran bir çocuğun duasına icabet mi etti? Bilinmez. Ertesi gün babam eve geldi.

Babamdan para alarak hemen somun ekmek almaya gittim. Somun ekmeği öyle bir yemem var ki, anlatamam. Köfteden, kebaptan daha lezzetli geldi bana. Hem somun ekmek yiyorum hem de söylenmeye devam ediyorum: ‘’Uçak babama selam söyle.’'

 Görseller:hurriyet.com.tr