Ateş Olmayan Yerden Duman Çıkmaz

Ateş Olmayan Yerden Duman Çıkmaz

Güneş daha doğmamışken, sabahın ilk ışıkları bile ufukta görünmeden, kasabanın en çalışkan adamı Metin, horozlar bile ötmeden fırının yolunu tutardı. Kasabanın tek fırını olan "Metin'in Lezzetleri"nin kapısından içeri girdiği an, un çuvalları, mayalar ve hamur tekneleri onu selamlamak için hazır beklerdi. Metin'in fırında çalışırken çıkardığı sesler bile bir melodi gibiydi. Kasabalılar, bu melodiyi duyduklarında sabahın geldiğini anlardı.

Metin, fırınında öyle güzel ekmekler, poğaçalar ve çörekler yapardı ki, kasabanın dört bir yanından insanlar bu lezzetleri tatmak için gelirdi. Kasabanın yaşlısı genci, herkes Metin'in ekmeklerine bayılırdı. Ancak, bu huzurlu ve lezzet dolu günler, bir dedikodu yüzünden sarsıldı.

Bir sabah, kasabanın dedikodu kraliçesi Şerife Teyze, bakkalın önünde durmuş, büyük bir sır açıklıyormuş gibi fısıldıyordu: "Duydunuz mu? Metin fırından ekmek çalıyormuş!" Bu haber kasabada bir bomba etkisi yarattı. Herkes birbirine fısıldamaya başladı. Metin'in ekmek çaldığı düşüncesi, herkesin kafasında dolaşmaya başladı. Ne de olsa, ateş olmayan yerden duman çıkmazdı, değil mi?

Metin, bu dedikoduları ilk duyduğunda, un çuvalına düşmüş sinek kadar şaşkındı. "Ben mi ekmek çalıyorum? Hem de kendi fırınımdan?!" diye mırıldandı kendi kendine. Ama dedikodular hızla yayıldı ve Metin'in müşteri sayısı giderek azalmaya başladı. Komşuları ona şüpheyle bakıyor, çocuklar ise yolda karşılaştıklarında arkasından fısıldaşıyorlardı.

Metin'in en yakın arkadaşı Ahmet, kasabanın en meraklısıydı ve dedikodunun kaynağını bulmak için kolları sıvadı. Ahmet, kasabanın diğer ucundaki rakip fırıncı Hüseyin'in bu dedikodunun kaynağı olduğunu öğrendi. Hüseyin, Metin'in başarısını kıskanmış ve onun işini baltalamak için bu söylentiyi yaymıştı. Ahmet, bu bilgiyi öğrendiğinde soluğu Metin'in yanında aldı.

"Metin, biliyor musun, bu dedikoduyu Hüseyin çıkarmış!" dedi Ahmet, biraz da dedektif havasında. "Senin başarını çekemediği için böyle bir şey yapmış."

Metin, bu duyduklarına inanmak istemedi. Hüseyin'le yüzleşmeye karar verdi ve fırınında ona hesap sormak için yola koyuldu. Hüseyin'in fırınına vardığında, kapıda bir iki saniye durup derin bir nefes aldı ve kapıyı çaldı. Hüseyin kapıyı açtığında, Metin'in yüzündeki kararlılığı görünce bir adım geri attı.

"Ne istiyorsun, Metin?" dedi Hüseyin, biraz da korkarak.

"Doğruyu söylemeni istiyorum, Hüseyin," dedi Metin, gözlerini Hüseyin'in gözlerinden ayırmadan. "Bu dedikoduyu sen mi yaydın?"

Hüseyin, başta inkar etmeye çalıştı ama Metin'in kararlı bakışları ve dürüstlüğü karşısında daha fazla dayanamadı. "Evet, ben yaydım," dedi sonunda, başını öne eğerek. "Seni kıskandığım için yaptım. Ama şimdi pişmanım. Seni böyle zor durumda bırakmak istemezdim."

Bu itiraf, kasabada hızla yayıldı. Herkes, gerçeği öğrendi ve Metin'e karşı olan güvenleri daha da arttı. Hüseyin ise pişmanlığıyla baş başa kaldı. Kasabalılar, bu olaydan büyük bir ders çıkardı: Ateş olmayan yerden duman çıkmazdı, ama bazen de bu ateşi yakan birinin olabileceğini unutmamak gerekiyordu.

Metin, bu olaydan sonra daha da güçlü bir insan oldu ve fırını eskisinden de yoğun çalışmaya başladı. Hüseyin ise hatasından ders aldı ve rekabetin dostane olabileceğini öğrendi. İki fırıncı da artık birbirine destek oluyordu ve kasaba, eskisinden daha huzurlu ve mutlu günler yaşıyordu.

Ve böylece, Metin'in dürüstlüğü ve çalışkanlığı, kasabada yıllarca dilden dile anlatılan bir hikaye haline geldi. Kasabalılar artık bir dedikodu duyduklarında hemen inanmıyor, olayların arkasındaki gerçeği öğrenmeye çalışıyordu. Çünkü herkes biliyordu ki, ateş olmayan yerden duman çıkmaz, ama dumanın ardında bazen bir yaramazlık yatabilirdi.

Görseller:pexels.com.tr