Ben Büyük Değilim!

Ben Büyük Değilim!

Sonradan başıma gelecekleri o günden kestiremezdim. Kardeşim yoktu ancak sınıftaki arkadaşlarımın neredeyse tamamının kardeşi vardı. Sınıftaki arkadaşlarımın çoğunluğu gibi benim de bir kardeşimin olmasını istiyordum. Çünkü yıllardır onunla saatlerce oyunlar oynama hayali kuruyordum.

Anne/babama sürekli olarak ‘’Ne zaman kardeşim olacak?’’ diye soruyordum. Günlerden bir gün heyecanla beklediğim müjdeli haber geldi. Annem ‘’Kızım yakında senin de bir kardeşin olacak.’’ dedi. Öyle sevindim ki, anlatamam; sonunda benim de bir kardeşim olacaktı.

Kardeşimin doğacağı günü sabırsızlıkla bekledim ve neredeyse her gün ‘’Anne kardeşimin olmasına kaç gün kaldı?’’ diye sordum. Kardeşimin gelmesi ile pabucumun dama atılacağını bilemezdim.

Sonunda beklediğim gün geldi ve bir kız kardeşim oldu ancak kardeşimin gelmesi ile dünyalar da başıma dar geldi. Anne/babamın tüm ilgisi kardeşimin üzerinde idi. Sürekli olarak kardeşimi sevdiklerinden artık beni unutmuşlardı.

Gün içinde beni çok defa seven anne/babam artık bir kere bile sevmez olmuşlardı. Sevilmek istediğimi defalarca onlara hissettirmeye çalıştım. Hatta artık ‘’Kardeşim doğalı beni sevmez oldunuz.’’ Diye şaka yollu duygularımı anlatmaya çalıştım. Her defasında bana ‘’ O küçük olduğu için ona biraz fazla ilgi gösteriyoruz, sen büyüksün.’’ Diyorlardı. Ben ise sevilme zamanımın gelmesini sabırla bekliyordum.

Bütün komşular kardeşimi görmek istiyor ve tüm hediyeler kardeşime geliyordu. Artık günlerimiz tamamen kardeşime odaklı yaşanmaktaydı. Kardeşim büyüdüğünde de bu durum değişmedi. Sürekli olarak kardeşime ayrımcılık yapıldı. Kardeşim de artık bu durumu bana karşı kullanmaya başlamıştı.

Ben kardeşimden şikayetçi olduğumda ses çıkarmayan anne/babam kardeşimin en küçük sızlanmasında bana kızar olmuşlardı. Bu durum beni derinden yaralamakta idi.

Artık kardeşim evimizde ayrıcalıklı bir birey haline gelmişti. Meydana gelebilecek her olay onun lehine sonuçlanmakta idi. Bu durumu hisseden kardeşim bana her istediğini yaptırmaya çalışıyor; kendisine karşı koymaya çalıştığımda ise hemen yalancıktan bir ağlama bularak bana kızılmasına ve bazen de dayak yememe sebep oluyordu. Anne/babamın bana kızma gerekçeleri de hazırdı: ‘’Sen büyüksün.’’

Ne yalan söyleyeyim artık kardeşim bana kardeş gibi gelmiyordu, onu düşmanım gibi görmeye başlamıştım. Çünkü daha önceden mutlu olduğum her ne varsa elimden almıştı. Ben de ona olan kızgınlığımı anne/babamın olmadığı yerlerde onu çimdikleyerek veya başka şekilde canını yakarak gidermeye çalışmaktaydım.

Büyük olmadığımı ispat etmek için çok çeşitli yöntemler buldum. Bir defasında kardeşim gibi parmaklarımı emmeye başladım, başka bir zaman altımı ıslatma huyum olmadığı halde altımı ıslatarak dikkat çekmeye çalıştım, en sonunda kardeşimin davranışlarını taklit etmeye bile başladım.  

Amacım büyük olmadığımı, aynen kardeşim gibi küçük olduğumu ve benim de sevilmeye ihtiyacım olduğunu anlatmaya çalışmaktı. Ancak ne annem ne de babam benim küçük olduğumu, sevgiye ve ilgiye muhtaç olduğumu fark ettiler. Yine böyle bir gün ağlayarak köyümüzdeki ıssız tepeye çıktım ve avazım çıktığı kadar saatlerce bağırdım. ‘’Ben büyük değilim.’’

 Görseller:kadinlarkulubu.com