Çocuğum Beni Eğitiyor

Çocuğum Beni Eğitiyor

Çocuk eğitimi uzun ve zahmetli bir iştir. Bu konuda ne söylesek söyleyecek şeyler bitmez. Acaba gerçekte biz mi çocuklarımızı eğitiyoruz yoksa çocuklarımız bizi mi eğitiyor? Çocuk eğitiminde tam da‘’yumurta mı tavuktan çıkar, tavuk mu yumurtadan çıkar? Sorusu gibi bir sorudur bu soru.

Genel hatları ile yetişkinlerin çocukları eğittiğini düşünebiliriz. Ancak dikkat edilecek olursa pek çok konuda çocuklarımız da bizleri eğitmektedir. Bunun sebebi onların eğitiminde onlara örnek olma zorunluluğumuzdur.

Çocuk eğitimi ile ilgili daha önce de blogumda bir çok defa  yazı yazarak fikirlerimi aktarmaya gayret etmiştim. Bu çok kapsamlı konuda galiba daha onlarca yazı yazmak gerekecek. Çünkü bu konu, yamalı bohça gibi ekleme yaptıkça daha fazla ekleme gereksinimi duymaktadır.

Çocuk eğitimi hakkında yazılar yazarken tekrara düşme endişesi de taşımaktayım. Böyle bir durum varsa dikkatli okuyucularımızın yorumlarla bana yardımcı olmalarını rica ediyorum.

Çocuk eğitimi konusunda çok fazla yöntem ve teknik mevcuttur fakat bu yöntemlerden en etkili olanları yetişkinlerin çocuklarına örnek olmalarıdır. Çocuklarının eğitimlerini önemseyen sorumlu ailelerin çocuklarına gelişim çağlarında olumlu örnek olmaktan imtina etmemeleri gerekmektedir.

Acil bir işimin olduğu bir zamanda ayakkabımın bağcıklarını asansörde bağlarım düşüncesi ile hafiften ayakkabımın arka tarafına basmıştım. Bu davranışımı gören kızım o tarihten sonra ayakkabısının arkasına basar oldu. Neden böyle yaptığını sorduğumda; ‘’Sen de geçenlerde o şekilde giymiştin.’’ Dedi. Ne kadar çabaladıysam o davranışı tam olarak unutturamadım.

Çocuk eğitiminde örnek olma konusu çok önemli bir konudur. Ancak öyle yarım yamalak örnek olarak onları istediğimiz gibi şekillendiremeyiz. Çocuklarımız her gördüğünü anında kayıt altına almaktadır. Bundan dolayı yetişkinler  bu konuda kendilerini eğitmeli ve eksiksiz bir şekilde örnek olmaya gayret göstermelidirler. Bu sebeple yazımın başlığını çocuğum beni eğitiyor şeklinde belirledim. Çocuklarımıza örnek olarak onları eğitelim derken aynı zamanda kendi kendimizi de eğitmekteyiz.

Örnek vermek gerekirse; çocuklarına nezaket kurallarını öğretmeye çalışan ebeveynler öncelikle bu kurallara kendileri harfiyen uymak zorundadırlar. Yetişkinler kendi akranları ile sürdürdükleri iletişimlerinde belki de nezaket kurallarına tam olarak uymayabilirler ya da bu krallara uymanın çok gerekli olduğunu düşünmeyebilirler.

Belki de iletişimde bulunduğumuz insanlar bizden bu kadar kibarlık beklemeyebilirler. Oysa çocuklarımızla kurduğumuz iletişimimizde bu kuralları onların öğrenmesi adına dört dörtlük uygulamamız gerekir.

Yetişkinler adeta ideal insan gibi her kuralı istisnasız yaşantılarına yansıtmalı ve bu konuda çocuklarına örnek olmalıdırlar. Bu konuda en küçük bir ihmalin veya yanlış örnek teşkil etmenin telafisi olmayabilir.

Ebeveynlerin en fazla zorlanacakları mesele çocukları yetişkin yerine koyabilmektir. Çünkü çocukları yetişkin yerine koyarak onlara gerektiği zaman gerekli cevapları vermek yoğun iş temposu sonunda yorgun düşmüş ebeveynler için kolay olmayabilir. Ancak neylersin ki, hayatta kolay bir şey var mı? Çocuklarımızın ilerleyen yaşlarda kendilerine gerekli sosyal becerileri kazanmaları için bu zorluklara katlanmaktan başka çare de yoktur.

Çocuk eğitiminde görüldüğü gibi hem ben çocuğumu eğitiyorum hem de çocuğum beni eğitiyor. Hayat maratonunda karşılıklı bir etkileşim söz konusudur. Böyle bir döngünün sağlıklı işlemesi için yine en büyük sorumluluk yetişkinlere düşmektedir.

Görseller: https://unsplash.com/